මංජරි

මගේ කතාව ඇරඹියේ මේ බිම මතයි. මුහුදේ ගසාගෙන ගිය ගස්වල මුල් යට තිබූ පස් දැන් මෙහි නග්නව වැතිර හිඳී. ග්‍රීෂ්ම

තරු විසුළ අහස් ගඟගල ගලා වැතිරෙයිදිදුළන අඩ සඳපැමිණෙයිඅප පිටුපසින්මීදුම් දුමාරයවසා ගනියි කෙත්වතු හැපි හැපී පොල් රුප්පාවලබුර බුරා නැගෙයි රළබෙංගාල බොක්කෙන්පැල්පත්

“අර්ච්චනා…..” “දෙනට නැකත…..” “දහයියා තුළිනුත් රන් උපදියි.” අම්මා හඳහන බලන්නට දෙන සෑම විටක දී ම මෙය ද එක්කර කියන්නී ය.

පලස්තීන කිවිඳියක සහ නවකතාකාරියක වන හිබා කමල් අබු නඩා ඊශ්‍රායල ප්‍රහාරයකින් ඛේදජනක ලෙස මියගියාය. ඇයගේ ජීවිතය අහිමි වීමට ටික වේලාවකට

“ඉතාමත් පුදුම සහගත දෙය නම් ඔහු ඒ දැරිය ඉදිරියේ කපුටන්ට විරෝධය පෑමට එකදු අසැබි වදනක් පිට නො කිරීමය. ඒ කොලු

වසර ගණනක් මුළුල්ලෙහි යටත් වී බිමටම නැමී ගිය හිස් නැවත නොඑසවී තිබෙයි….. අර බලන්න අපගේ පයට පෑගී තැලී පොඩි වෙන

අම්මාගේ දෑස්වලින් කඩා හැලෙන කඳුළු දෙස මම නිහඬව බලා සිටියෙමි. “මං මොනවා කිව්වත් එයා අහන්නේ නැහැනේ… ඉතිං අඬපුදෙන්… ‘’ අප්පා

කිලිනොච්චිය නගර මධ්‍යයේ සිට කිලෝ මීටර් තුනක දුරින් පිහිටි විවේකානන්ද නගර් ග්‍රාමයත්, භාරතිපුරම් ග්‍රාමයත් වෙන් කරමින් දිවෙන බොරළු පාරේ සැතපුම්

පරඬැලක් විලස ඉබාගාතේ ඇදී යයි අපෙ ජීවිතය…. කවර තුරු හිසක, කවර අතු රිකිල්ලක පෙති විදා විකසිත වෙද කූමන මොහොතක කුමන

රාත්‍රියේ නිසල බව හෙමිහිට ඇදී ඇදී යද්දී මීරාගේ කොට්ටය අසල තිබූ එලාම් ඔරලෝසුව හඬ නගන්නට වූයේ ය. එපා කරවන සුලු